خانوم !!! زيپتو نكش هنوز كارم تموم نشده !!!!!
اينم شيرينيش!!!!!!
يكي از اساتيد كه مدت زيادي نيست كه به سمت استادي يكي از دانشگاههاي تهران خودمون نائل اومده نقل ميكرد كه ... : سر يكي از كلاس هام توي دانشگاه ، يه دختري بود كه دو ، سه جلسه اول ،ده دقيقه مونده بود كلاس تموم بشه ، زيپ كوله اش رو ميكشيد و ميگفت : استاد ! خسته نباشيد !!! البته منم به شيوه همه استاد هاي ديگه به درس دادن ادامه ميدادم و عين خيالم نبود ! يه روز اواخر كلاس زير چشمي ميپاييدمش ! به محض اين كه دستش رفت سمت كوله ، گفتم:
خانوم !!! زيپتو نكش هنوز كارم تموم نشده !!!!!
همه كلاس منفجر شدن از خنده ،
نتيجه اين كار اين بود كه ديگه هيچ وقت سر كلاس بلبل زبوني نكرد!!!!
هيچ وقت هم ديگه با اون كوله نديدمش توي دانشگاه !!!
نتيجه اخلاقي : حواستون جمع استاداي جوون دانشگاه باشه !
- نوشته شده در ۱۰ شهریور ۱۳۹۰ |
- نظرات - ۱۰ |
- نظر بدهید
خودشناسي... (داستان)
نجار پيري خود را براي بازنشسته شدن آماده مي كرد.يك روز او با صاحبكار خود موضوع را درميان گذاشت.
پس از روزهاي طولاني و كار كردن و زحمت كشيدن ، حالا او به استراحت نياز داشت و براي پيدا كردن زمان اين استراحت ميخواست تا او را از كار بازنشسته كنند.
صاحب كار او بسيار ناراحت شد و سعي كرد او را منصرف كند ، اما نجار بر حرفش و تصميمي كه گرفته بود پافشاري كرد.
سرانجام صاحب كار درحالي كه با تأسف با اين درخواست موافقت ميكرد ، از او خواست تا به عنوان آخرين كار ، ساخت خانه اي را به عهده بگيرد.
نجار در حالت رودربايستي ، پذيرفت درحاليكه دلش چندان به اين كار راضي نبود.
پذيرفتن ساخت اين خانه برخلاف ميل باطني او صورت گرفته بود.
براي همين به سرعت مواد اوليه نامرغوبي تهيه كرد و به سرعت و بي دقتي ، به ساختن خانه مشغول شد و به زودي و به خاطر رسيدن به استراحت ، كار را تمام كرد.
او صاحب كار را از اتمام كار باخبر كرد.
صاحب كار براي دريافت كليد اين آخرين كار به آنجا آمد.
زمان تحويل كليد ، صاحب كار آن را به نجار بازگرداند و گفت: اين خانه هديه ايست از طرف من به تو به خاطر سالهاي همكاري!
نجار ، يكه خورد و بسيار شرمنده شد.
در واقع اگر او ميدانست كه خودش قرار است در اين خانه ساكن شود ، لوازم و مصالح بهتر و تمام مهارتي كه در كار داشت را براي ساخت آن بكار مي برد.
يعني كار را به صورت ديگري پيش ميبرد.
اين داستان ماست.
ما زندگيمان را ميسازيم. هر روز ميگذرد.
گاهي ما كمترين توجهي به آنچه كه ميسازيم نداريم ، پس در اثر يك شوك و اتفاق غيرمترقبه ميفهميم كه مجبوريم در همين ساخته ها زندگي كنيم.
اگر چنين تصوري داشته باشيد ، تمام سعي خود را براي ايمن كردن شرايط زندگي خود ميكنيم. فرصت ها از دست مي روند و گاهي بازسازي آنچه ساخته ايم، ممكن نيست.
آري ، درست است .
شما نجار زندگي خود هستيد و روزها، چكشي هستند كه بر يك ميخ از زندگي شما كوبيده ميشود.
يك تخته در آن جاي ميگيرد و يك ديوار برپا ميشود.
مراقب سلامتي خانه اي كه براي زندگي خود مي سازيد باشيد
